Heel veel mensen proberen toch altijd te laten merken dat “wij”, mensen in een rolstoel, eigenlijk wel lekker makkelijk hebben met de regionale taxi en de Valys. Eventjes bellen naar een 0900-nummer, wachten en opgehaald worden. Als je eventjes mazzel hebt hoef je ook geen anderen mensen op te halen (als je geluk hebt!). Maar op zo’n manier ben je altijd afhankelijk van je precieze planning.

Bijvoorbeeld naar mijn ouders, dat gaat niet anders. Zij wonen op een mooie boerderij en ver van de bushalte. Dus als het geregend heeft is het al niet meer te doen! #skip

Wekelijks doe ik 2 dagen vrijwilligerswerk in Dordrecht en daar kom ik zelfstandig met de trein (nieuwe Sprinter). Ik vind dat zo fijn, die zelfstandigheid. Je kan zelf bepalen welke trein je neemt, en hoe laat je weer terugneemt!

Laatst was ik een dagje naar Utrecht. Was helaas 2 uur onderweg (4 minuten van Prinsenbeek naar Breda, 16 minuten wachten op de volgende trein en ongeveer anderhalf uur onderweg naar Utrecht). Ik vond het echt chill, lekker zitten (doe ik toch al) en muziek luisteren. Op de terugweg was het drukker, maar wel gezellig!

Waar ik wel #respect voor heb, op de terugweg kwam ik een persoon tegen dat blind is. Toch reist diegene zelfstandig (zonder hond, maar alleen met ’n begeleide stok) van Utrecht naar Houten. Volle trein en toch redde ze het in haar eentje! Diegene zal ik nooit meer spreken, maar toch wou ik m’n verhaal hier delen.